Zoals de naam al doet vermoeden, verwijst load balancing naar het efficiënt verdelen van serververkeer over een groep verbonden servers, ook wel een server farm of een server pool genoemd.
Er komen veel parallelle verzoeken binnen van zowel gebruikers als klanten en de website moet er duizenden, zo niet miljoenen tegelijk kunnen verwerken en de juiste tekst, afbeeldingen, video of applicatiegegevens terugsturen, en dat alles op een snelle en betrouwbare manier. Om deze hoge volumes kosteneffectief te kunnen verwerken, vereisen de best practices van modern computergebruik meestal de toevoeging van meer servers.
Als "verkeersagent" staan loadbalancers voor uw servers en leiden ze clientverzoeken tussen alle servers die aan die verzoeken kunnen voldoen. De loadbalancer zorgt ervoor dat geen enkele server overbelast raakt, wat zou kunnen leiden tot slechtere prestaties. Het zorgt ervoor dat de snelheid en het capaciteitsgebruik van alle servers worden gemaximaliseerd en dat geen enkele server wordt overbelast. De loadbalancer zorgt ervoor dat verkeer naar de resterende servers wordt geleid als een van de servers uitvalt. De loadbalancer begint automatisch verzoeken naar de nieuwe server te sturen wanneer deze wordt toegevoegd aan de servergroep door deze toe te voegen aan de lijst met servers.
Hoe werken Load Balancers?
Om te voorkomen dat verkeer wordt omgeleid naar servers die niet aan aanvragen kunnen voldoen, maken loadbalancers gebruik van geavanceerde algoritmen om de gezondheid van backendservers te detecteren. Het doel van een loadbalancer is om het verkeer naar verschillende webservers binnen een resource pool te beheren, ongeacht of het een hardware of software loadbalancer is of welk algoritme het gebruikt om ervoor te zorgen dat geen enkele server overbelast raakt en daardoor onbetrouwbaar wordt door een te hoge werkbelasting. Hierdoor wordt de reactietijd van de server geminimaliseerd en de doorvoer gemaximaliseerd.
Vaak wordt load balancing vergeleken met de rol van een verkeersagent, omdat het verantwoordelijk is voor het systematisch routeren van aanvragen naar de meest geschikte locaties op een bepaald moment in de tijd, waardoor kostbare knelpunten en preventieve incidenten worden vermeden.
Wat zijn enkele van de standaard Load Balancing-oplossingen?
Een loadbalancer, of de ADC die er deel van uitmaakt, volgt een set algoritmes om te bepalen hoe verzoeken worden verdeeld over het serverpark. Nogmaals, er zijn veel opties op dit gebied, van heel eenvoudig tot heel complex.
Round robin taakverdeling
Het is een eenvoudige oplossing voor loadbalancing om clients naar een andere server te leiden op basis van een rotatielijst wanneer een client de virtuele server benadert. Echter, ondanks de eenvoudige implementatie, houden load balancers geen rekening met de bestaande belasting van een server. Als gevolg hiervan kan de server overbelast raken met processorintensieve verzoeken als deze veel verzoeken ontvangt.
Methode met de laagste responstijd
De methode met de laagste responstijd is geavanceerder voor het monitoren van gezondheidsgegevens omdat deze vertrouwt op de responstijd van de server op een verzoek om gezondheidsmonitoring. De algehele verwachte gebruikerservaring is afhankelijk van hoe snel de server reageert. Sommige loadbalancers kunnen ook rekening houden met het aantal actieve verbindingen op elke server.
Laagste verbindingsmethode
De methode met de minste verbindingen houdt rekening met de huidige belasting van de server, terwijl de round-robin dat niet doet (alleen zijn positie in de rotatie), wat resulteert in aanzienlijk betere prestaties. Bovendien worden verzoeken naar de server gestuurd met het minste aantal actieve verbindingen als de methode met de minste verbindingen wordt gebruikt.
Meer artikelen van dit type zijn beschikbaar bij Seahawk Media.
