DNS, of het domeinnaamsysteem, is een naamgevingssysteem dat internetdomeinnamen lokaliseert en converteert naar Internet Protocol (IP)-bestemmingen. Het domeinnaamsysteem verbindt het woord dat mensen gebruiken om een ​​website te vinden met een IP-adres dat computers gebruiken om die website te vinden.

De meeste webactiviteiten zijn afhankelijk van DNS om gebruikers met verschillende servers te verbinden. DNS-mapping wordt over het internet verspreid. Toegangsproviders en organisaties wijzen vaak hun eigen IP-adresbereiken en domeinnamen toe. DNS-servers worden vaak gebruikt om de koppelingen naar die bestemmingen te onderhouden. Het webadres van de internetserver die clientverzoeken accepteert, wordt gebruikt in de meeste Uniform Resource Locators (URL's).

DNS-servers vertalen URL's en domeinbeschrijvingen naar computerleesbare IP-adressen. Ze zetten wat een persoon in een browser stopt, om in informatie die een machine kan gebruiken om een ​​webpagina te lokaliseren. DNS-resolutie verwijst naar het proces van interpretatie en opzoeken.

Hoe werkt DNS?

De basisprocedure voor het oplossen van DNS is als volgt:

De gebruiker voert een internetadres of domeinadres in een browser in.

De browser stuurt een bericht naar het netwerk, een recursieve DNS-query genaamd, om het IP-adres of de netwerklocatie te bepalen waartoe het domein behoort.

De vraag wordt doorgestuurd naar een regionale DNS-server, die eveneens wordt afgeleverd en een recursieve solver wordt genoemd. Meestal is de internetprovider hiervoor verantwoordelijk (ISP). Als de DNS-resolver het adres vindt, stuurt deze het terug naar de gebruiker en wordt de webpagina geladen.

Stel dat de recursieve DNS-server geen antwoord kan vinden. In dat geval worden de volgende servers in de opgegeven volgorde opgevraagd: DNS-rootidentiteitsservers, high-level domain (TLD)-naamservers en geautoriseerde naamservers.

De drie soorten servers werken samen en blijven omleiden totdat ze een DNS-record met het gevraagde IP-adres. Het verzendt deze gegevens naar de volgende DNS-server en de gewenste URL van de gebruiker wordt geladen. DNS-naamservers en TLD-servers leiden verzoeken doorgaans om en lossen deze zelden op.

De databaseservers, caches of domeinnamen, inclusief het IP-adres, wanneer deze ook een bestelling voor die domeinnaam ontvangt, kunnen de gebruiker rechtstreeks antwoorden in plaats van het aan andere servers te vragen.

Er wordt een foutmelding weergegeven als het verzoek de geautoriseerde server vindt en de informatie niet kan vinden.

Het volledige bevragen van de meerdere servers via het DNS-proces duurt een microseconde en is doorgaans onzichtbaar voor de gebruiker.

Nadat u een domein heeft gekocht, heeft u toegang tot DNS via de WordPress-website van uw provider. DNS staat voor Domain Name System en is de tool die u gebruikt om te bepalen waar uw domein naar verwijst.

Als u de basisprincipes van DNS-beheer voor uw WordPress-site begrijpt, zullen de zaken soepeler verlopen wanneer u een nieuwe site maakt, deze naar een nieuwe hostingprovider verplaatst of extra domeinnamen koopt.

Conclusie

DNS-servers reageren op vragen van zowel binnen als buiten hun respectievelijke domeinen. Wanneer een server een vraag krijgt met betrekking tot een naam of bestemming binnen het domein, antwoordt deze op gezaghebbende wijze.

Wanneer een server een verzoek ontvangt voor een naam of bestemming buiten zijn domein, stuurt hij de vraag door naar een andere server, die doorgaans wordt beheerd door ISP.

Elke computer met een internetverbinding heeft een uniek IP-adres dat andere computers gebruiken om het te vinden. Met DNS-servers kunnen individuen gewone woorden in hun computers typen zonder het IP-adres van elke website te onthouden.

Als je meer informatie over DNS wilt vinden, ga dan naar Seahawk Media .